De bouwtekeningen van de website gehaald en de wadpoten precies volgens tekening nagemaakt. Prachtig. Gelijk maar met een deskundige, die al tientallen jaren op het Wad zeilt en droogvalt, het evenement “Ankeren en droogvallen” voor de Toerzeilers georganiseerd. De belangstelling was groot: met twintig deelnemers was de tocht al snel volgeboekt. We voorzagen duidelijk in een behoefte. Helaas waren er maar weinig boten die konden droogvallen maar des te meer ankeraars...
Bestemming was het Amsteldiep tussen Den Oever en Den Helder. Volgens de Wadvaarders “the place to be”. We vertrokken met windkracht 4 tot 5. Op het moment dat we de ankers lieten vallen kwam de Kustwacht met een niet voorspelde waarschuwing windkracht 6 op de proppen. De wind en de golven stonden jammer genoeg precies dwars op de stroomrichting. Helaas kregen we de boot niet meer met de kop in de wind. Daar was de stroming te sterk voor en met opgehaald zwaard konden we die draai ook niet meer maken. Was het de week daarvoor dezelfde plek met windkracht 5 nog zo glad en rustig “als een zwembadje” geweest, dan was nu wel anders. Harde wind en grote golven beukten dwars op onze romp. Er was ook veel opwaaiing, zodat onze plaat uiteindelijk helemaal niet droogviel: er bleef een laagje water van een centimeter of vijftien staan.
De wadpoten stonden goed totdat de golven na verloop van tijd het zand onder de kiel hadden weggespoeld. De poot aan lijzijde begon zodanig door te buigen dat we hem voorzichtig los hebben gemaakt; anders was hij gebroken. Het gevolg was wel dat de boot langzaam op zijn zijkant zakte. Best wel een belevenis als daarbij de wind en de golven met Beaufort 6 op de loefkant blijven beuken. Gelukkig dat de NB zo sterk is gebouwd! Het ene anker (Rocna 6 kg) hadden we al eerder richting dieper water/wind lopend weggebracht. Na ons scheefzakken hebben we nog een extra anker (Bruce 10 kg) haaks op de boot uitgebracht en vastgezet op de lier van de kluiver. Prima oplossing; de ankers zaten als een huis op dat harde zand.
Het leven aan boord is zo geen pretje. Gelukkig was het water niet koud en hebben we de tijd doorgebracht met wat pootjebadend rondlopen en kijken bij de andere droogvallers. Een 40 –voets Cumulant lag met de kop in de wind rechtop op zijn twee roeren en midzwaard. Gelukkig lag het niet aan ons: ook hem overkwam precies hetzelfde. Het zand onder één roer werd langzaam weggespoeld en plotseling zakte hij op zijn kant. Dat was wel even schrikken voor de bemanning, zo zonder enige waarschuwing.
We hebben het tweede anker steeds strak op de lier gehouden en sneller dan verwacht stonden we weer rechtop. Aan de ankers hebben we de boot vooruit getrokken en zonder bonken lagen we in een mum van tijd in dieper water en konden we weg.
De ankeraars zijn uiteindelijk ook goed (maar oncomfortabel) op hun plek blijven liggen. We waren het er allemaal over eens: wat een belevenis en wat een rustgevende gedachte dat onder omstandigheden die je normaal zelf niet opzoekt, je je toch kan redden. Het was een spannende maar zeer bevredigende ervaring. Precies het motto van de Toerzeilers: het brengt je elke keer weer een stapje verder.
Onze deskundige had in zijn tientallen jaren op het wad nog nooit zulke omstandigheden meegemaakt; tsja, aan dat soort praatjes, daar heb je na afloop wat aan…………
Geen opmerkingen:
Een reactie posten