Sinds de intrede van de computer aan boord hebben we af en toe behoefte aan een externe stroomvoedingsbron aan boord, oftewel walstroom. Omdat wij eigenlijk altijd met de neus naar de wal liggen en de meeste walaansluitingen op de steiger staan leek het mij het handigst om het aansluitpunt op de boot ook voor te maken. De ankerbak van de North Beach biedt hier een prima mogelijkheid voor.
Een druipwaterdichte contactdoos, een snoertje door het schot (goed afkitten) en aan de binnenzijde direct tegen het schot een kastje met aardlekschakelaar 30mA. Vandaar een snoer naar een dubbele wandcontactdoos op het schot onder de hondekooi (naast de accuschakelaars). Ik heb mijn accu (geregelde)lader er naast geschroefd en vast aangesloten op de accu's. Nu kan de boot makkelijk op de walstroom aangesloten worden, ook als we er niet zijn op de eigen ligplek.
Toen we in oktober nog een dagje gingen zeilen was ik dat even vergeten (het valt ook niet zo op dat er nog een snoer zit), Ik gooi los, Margaretha vaart achteruit de box uit terwijl ik de stootwillen alvast in de ankerbak doe.........wat zie ik daar bewegen????.... STOP!!! Inderdaad, het snoer zat nog vast op de wal maar was keurig uitgelopen, tot bijna de volle lengte, ongeveer een boxlengte.
Nog net goed afgelopen maar daar moet je dus wel aan denken. Dat je ook het Duitse landvast losmaakt als je gaat varen.
Hoi Jur
BeantwoordenVerwijderenik heb hem bewust niet voorin gemaakt maar in de bakskist achter. Er komt altijd water over en bij ruig weer zelfs af en toe vast (zout) water. In de ankerbak heerst permanent een vochtig zout milieu, ook als je niet zo vaak op zee vaart. Zout trekt water aan en zout kruipt. En er treedt condens op. Het is onvermijdelijk dat vroeg of laat dat zoute vocht de contactdoos in kruipt.
De aardlekschakelaar beveiligt hier niet tegen want die zit erachter. De ankerketting ligt in de ankerbak en zal lekstromen geleiden, waardoor ook de preekstoel, de kluiverboom, de zeereling en daarmee ook de hekstoel en het gehele tuig onder stroom kunnen komen te staan. Moderne marina's met moderne electrakasten hebben daarin ook weer een aardlekschakelaar zitten, maar dat is lang niet overal het geval.
Kortom, ik zou dat risico nooit willen nemen. Achter in de bakskist is het in ieder geval droog, maar het is inderdaad wel iets meer werk elke keer.
Groeten Joost Overmars
Hoi Joost
BeantwoordenVerwijderenIk geef dagelijks cursus over de veiligheid van elektrische installaties maar deel je angst niet. Ja, in de bakskist zit de aansluitdoos droger en dus beter. Maar voor zit ie makkelijker. Er kan water overkomen over dek, de hele bakskist kan vol water staan, maar dan zit er geen spanning aangesloten en is er geen gevaar. Als er veel zout zou neerslaan in de ankerbak, en veel zout in de aansluitdoos zou komen te zitten dan nog zou de kruipweg, ook via een ankerketting naar een preekstoel oid erg lang zijn. De kruipweg van fase naar de aarde in de aansluitdoos is dan altijd korter waardoor de aardlekschakelaar op de wal aan zou spreken. Als er zichtbaar dikke koeken zout in de bak zitten moet je spoelen met zoet water. Overschat het geleidend vermogen van (zout) water niet. Ik heb er wel eens aan gemeten en ook de getallen in de literatuur geven aan dat zelfs als je van de laagst denkbare weerstandswaarde uitgaat je er letterlijk in moet zwemmen om aan gevaarlijke stroomwaardes te kunnen komen.
Wel kun je verwachten dat de aansluit doos in de ankerbak sneller gecorrodeerd zal zijn en vervangen moet worden dan eentje in de bakskist. Dat wacht ik rustig af. Veiligheids risico's in de boot zijn er niet, dat zit achter mijn eigen aardlekschakelaar. Veiligheids risico's aan dek zie ik dus ook niet zo. Wat niet wegneemt dat als je er geen vertrouwen in hebt je het beslist niet moet doen. Elektriciteit blijft verraderlijk spul.
Groet Jur